Kolejny dywicki kościół pod wezwaniem św. Apostołów Szymona i Judy Tadeusza wzniesiony został jeszcze w XIV wieku. Był on budowlą murowaną z cegły, późnogotycką o wymiarach 21 na 10 metrów w układzie salowym, do której dodatkowo dobudowana była od strony północnej zakrystia. W latach 1498-1503 przy istniejącej już bryle wzniesiono wieżę opartą na planie kwadratu o długości 9 m. Posiadała namiotowy dach pokryty gontem, który uwieńczony był iglicą.

Świątynia, tak jak i całe Dywity, znacznie ucierpiała w XV i XVI wieku podczas wojen polsko-krzyżackich. Jednak przybyłemu w 1547 r. proboszczowi, a był nim ksiądz z diecezji płockiej Stanisław Drobinka (Dobrzynka), z osobistych funduszy udało się odrestaurować wieżę kościelną, oraz odnowić i przyozdobić świątynię. Budowla przetrwała w takim kształcie aż do 1893 roku, kiedy to postanowiono ją rozbudować. W efekcie prac ze starej budowli zachowały się jedynie cztery dolne kondygnacje wieży, zaś kolejnie zostały rozebrane i zbudowane od nowa. Pozostałą część świątyni również rozebrano i zbudowano według projektu Fritza Heitmanna. Nowy kościół, który swym blaskiem zachwyca nas do dziś, konsekrował 25 października 1897 roku biskup polowy wojsk niemieckich, kanonik warmiński, Adolf Namszanowski.

Budynek kościoła o wymiarach 40 m x 17 m x 19 m jest orientowany. Wzniesiono go na rzucie prostokąta z wyodrębnionym prezbiterium. Dodatkowo zdobią go liczne ostrołukowe i bliźniaczo półkoliste, tynkowe wnęki, wklęsłe fryzy i schodowe przyczółki. W świątyni znajduje się osiem granitowych filarów, a na siedmiu z nich umieszczono rzeźby apostołów. Ołtarz główny, neogotycki, z obrazem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, został wykonany w 1895 r. przez Augusta Lorkowskiego z Gietrzwałdu. W tym samym roku dywicki kościół został jeszcze wyposażony w osiemnastogłosowe organy wykonane przez firmę Bruno Goebela z Ornety, których dźwięk możemy usłyszeć po dzień dzisiejszy.