W miejscu, w którym znajdowała się niegdyś warownia Prusów, czyli na wzniesieniu na prawym brzegu starorzecza rzeki Łyny, widoczne do dziś są jej cechy charakterystyczne. Bez problemu widać majdan grodziszcza, o owalnym kształcie, mierzący 50×25 metrów, znacznie wydłużony na linii północ-południe. Samo grodzisko jest zlokalizowane w zakolu rzeki. Od strony wschodniej, gdzie gród było trudniej obronić, posiadał on głęboką na jeden metr suchą fosę. Od zachodu chroniła go rzeka i podmokłe tereny.

Barkwedzka warownia leżała na terytorium pruskiego ludu Gudikus, który zamieszkiwał go co najmniej do XV wieku. Miejsce to najprawdopodobniej pełniło funkcję obronną. W późniejszym okresie, podczas wzmożonej chrystianizacji prowadzonej w XIII wieku przez zakon krzyżacki, mogła to również być strażnica odpowiedzialna za ochronę przeprawy rzecznej na Łynie.

W pierwszej połowie XIX wieku na terenie dawnego grodziska utworzono cmentarz ewangelicki. Prowadzi do niego stara aleja lipowa. Na terenie nekropoli odnajdziemy jedną, popadającą już w ruinę, kaplicę grobową oraz pozostałości drugiej, która nie przetrwała do czasów współczesnych. Byli tam prawdopodobnie pochowani dawni właściciele majątku ziemskiego w Barkwedzie. Na majdanie grodziska znajdują się również pozostałości kwater grobowych.

Teren cmentarza, zgodnie z decyzją wojewody olsztyńskiego z dnia 27 lipca 1978 r., jest całkowicie zamknięty. Grodzisko, na którym jest zlokalizowany, posiada status zabytku archeologicznego i jest objęte, podobnie jak i dawna ewangelicka nekropolia, ochroną konserwatorską.